Soms kijk je terug op een relatie en zie je ineens alles wat je toen níet zag. Of beter gezegd: wat je toen anders interpreteerde. Kleine signalen die nu luid en duidelijk lijken te spreken, maar destijds moeiteloos opgingen in het patroon van liefde, vertrouwen en hoop.
Je vraagt je af: hoe heb ik dit niet kunnen zien? Was ik blind? Naïef? Dom misschien?
Maar de waarheid is veel genuanceerder. Je hebt niet niets gezien, je hebt anders gekeken. Door een bril van verbondenheid, verlangen en liefde. Je wilde geloven in het goede, in wat jullie samen hadden opgebouwd. En dat is geen zwakte. Dat is juist een teken van hoe toegewijd je was.
Liefde vraagt om vertrouwen
Eén van de pijnlijkste momenten komt vaak als je je realiseert dat de ander zich al veel langer emotioneel had teruggetrokken, zonder het echt uit te spreken. Je voelt dan niet alleen verdriet over het verlies, maar vaak komt hier de teleurstelling in jezelf. Hoe kon je niet aanvoelen dat er iets schuilde onder het oppervlak?
Schuldgevoel komt vaak voort uit het idee dat je tekort bent geschoten. Dat je beter had moeten opletten, anders had moeten reageren, scherper had moeten zijn. Maar liefde vraagt juist om vertrouwen. En in een gezonde relatie is het volkomen normaal dat je de ander volledig vertrouwt, dat je luistert met een open hart en er geen ruimte is voor argwaan.
Vergeet niet dat je altijd handelt op basis van de informatie die je op dat moment hebt. Niet op basis van wat je nu pas weet. Dat verschil wordt in moeilijke momenten soms vergeten.
Dus wees mild voor jezelf.
Het is goed dat je vanuit liefde hebt gekeken.
Het is mooi dat je vertrouwen hebt gegeven.
Dat de ander daar misschien al anders in stond, dat is verdrietig. Maar het maakt jou niet naïef. Het maakt jou iemand die bereid was te geloven in verbinding. En dat is iets om te koesteren, niet om je voor te schamen.
Liefde vraagt moed.
En soms vraagt het ook om vergeving, niet aan de ander, maar aan jezelf.
Blijven zoeken naar het moment
Maar juist in die nasleep, wanneer het stof van de breuk is neergedaald, kan de rouw zich vastzetten. Niet alleen het verdriet om wat verloren is, maar ook het innerlijke gevecht met jezelf. De eindeloze analyse. De eindeloze terugblikken. Je zoekt naar het moment waar het fout ging. Naar het ‘signaal’ dat je had moeten opmerken. Naar het punt waarop je het had kunnen keren, als je maar beter had opgelet, anders had gereageerd, meer had gevraagd, minder had gegeven.
Toch is dat een gevaarlijk pad. Want niet alles wat je achteraf als een signaal duidt, was dat op het moment zelf ook echt. Je kijkt nu met andere ogen, met kennis die je toen niet had. En die interpretatie is gekleurd door pijn, door teleurstelling, door het verlangen om grip te krijgen op iets wat je uiteindelijk niet hebt kunnen controleren.
Een andere valkuil is het omkeren van de schuld: alles bij de ander leggen. Te zeggen dat jij alleen maar hebt gegeven en de ander alleen maar heeft weggenomen. Jezelf tot slachtoffer maken, soms als onbewuste tegenreactie op het eerder genoemde zelfverwijt, doet uiteindelijk ook geen recht aan de werkelijkheid. Deze positie houdt je vast in boosheid.
Je hebt niet alles kunnen beïnvloeden en soms voelde je je misschien echt machteloos. Want je kunt niet zien wat de ander niet laat zien. Je kunt niet weten wat niet wordt uitgesproken. Maar hoe je daarmee omgaat, hoe je verdergaat, daarin ligt wél jouw kracht. Je hoeft jezelf niet te verliezen in het verhaal dat je niets meer kon doen. Want ook die overtuiging houdt je klein.
Genezing zit vaak in het erkennen dat het niet zwart-wit was. Dat jullie allebei jullie weg gingen, soms met liefde, soms met onvermogen. Dat jij keuzes hebt gemaakt vanuit je beste weten en voelen van toen. En dat het je niet helpt om jezelf daarvoor te blijven straffen.
Wat je los mag laten, is de gedachte dat jij tekort bent geschoten.
De twijfel, het schuldgevoel, het beeld dat je alles had moeten begrijpen en dragen.
Misschien begint herstel daar waar je jezelf niet langer veroordeelt.
Daar waar je jezelf weer ziet als iemand die vanuit liefde heeft gehandeld.
Die met open ogen en een open hart in verbinding wilde blijven en die nu de ruimte mag nemen om opnieuw richting te kiezen.
Zacht. Mild. En oprecht.
Merk je dat het lastig is om hier alleen je weg in te vinden?
In mijn coaching werk ik samen met je aan herstel van binnenuit op een manier die past bij jouw tempo, jouw ervaring, jouw verhaal.